Aldığınız En Değerli Ödül Ne?

Birkaç gün önce evimin penceresinden keyifle bahçede oynayan çocukları izliyordum. Yukarı bakıp beni gördüklerinde onlara el salladım. Sonra çocuklardan biri Ayşe Teyze, Ayşe Teyze diye bir tezahürata başladı. Buna hemen diğer çocuklar da katıldı. Hem zıplıyor hem de hep bir ağızdan alkış tutup Ayşe Teyze, Ayşe Teyze diye bağırıyor, gülümseyerek bana bakıyorlardı. Bu keyifli an, çocuklarla kurduğum bağın bana verdiği ödül gibiydi. Beni mutlu etti. Sonraki günler aklıma geldikçe yüzüme tebessüm getiren bu olay bana Küçük Prens kitabındaki şu bölümünü hatırlattı.

"Büyükler sayılara bayılırlar. Onlara yeni tanıştığınız bir arkadaşınızdan bahsettiğinizde asla ana konularla ilgilenmezler: “Ses tonu nasıl?”, “En sevdiği oyun ne?”, “Kelebek koleksiyonu var mı?” diye sormazlar.

Bunların yerine, “Kaç yaşında?”, “Kaç tane kardeşi var?”, “Kaç kilo?”, “Babası ne kadar kazanıyor?” diye sorarlar. Ancak bu sayılarla tanıyabileceklerini sanırlar arkadaşınızı."

Bu bölümün, sadece çocuklara değil, yetişkin ilişkilerine hatta eş/partner seçimlerine ışık tuttuğunu düşünürüm. çünkü bir insanı tanımaya çalışırken Küçük Prens'in dediği gibi daha

çok niceliğe odaklanılıp nitelik es geçilebiliyor. Niteliğe odaklanabilmek farkındalık ister.

Gerçekten soru sorabilmek, konuyu bilmeyi gerektirir; çünkü ancak bilen derinlemesine sorular sorabilir.

Kitaptaki bu bölüm çocuklarla yaşadığım olayda da bana bir bakış açısı kattı, beni Küçük Prens'in gözünden ödüller üzerine düşünmeye itti. Küçük Prens'in dikkat çektiği gibi konuşurken çoğu zaman sayılarla ölçülen başarıları öne çıkarıyoruz. Peki ya dokunduğumuz gönüller, kalplerde bıraktığımız izler? Bunlardan ne kadar bahsediyoruz, ne ölçüde önemsiyoruz? Birini tanımaya çalışırken bunlara ne kadar giriyoruz?

Bir çocuğun gönlünde yer edinebilmek insanı derinlerden besleyen en büyük ödül...

Ve belki bizi daha ileriye götürecek şey, tam da bu. Göğüse takılmayan ama kalplerde taşınanlar...