Eğitim sistemimiz soru çözmek üzerine kurulu. Oysa hayata hazırladığımız çocuklarımız için soru çözmek mi sorun çözmek mi önemli?
Konu çocuklarımız olduğunda konuşup uğraşıp durduğumuz soru çözüp çözemedikleri, çözdükleri soru sayıları oluyor öyle değil mi? Oysa ondan da önemli olan sorun çözebilmek, sorun çözmeyi öğrenebilmek, çocuklarımıza geliştirilebilen bu beceriyi kazandırabilmek. Bunu evde anne baba, okulda öğretmenler çocuğa rehberlik ederek en önemlisi doğru model olarak içselleştirmelerini, bir yaşam tarzına dönüştürmelerini ve sorun üreten değil sorun çözen çocuklar olmalarını sağlamalıdırlar.
Zaman zaman görüyoruz ki anne-babalar ya da öğretmenler sorun çözmekten öte sorunun bir parçası oluyorlar. Sorunun küçülmesi yönünde değil, büyümesi yönünde etki ediyorlar.
Çocuğu ya da öğrencisi ile ilgili sürekli şikayet eden ya da sorunları peş peşe sayan öğretmenler/ebeveynler değil, çözüme odaklanan öğretmeler/ebeveynler çocuklarımızı ileri taşıyabilir. Oysa pek çok yetişkin sorunları tespit edip bahsedip durmaktan öteye geçemiyor. İşlevsel olan, çocuklarımıza yararı olan bu tespitlerimizi çözüme dönüştürmek için hem rehber hem de işbirlikçi hem de model olabilmek.
Çocukların yaşadığı sorunlar ancak sorun çözmeyi bilen yetişkinler eşliğinde mümkündür.
Sorunun mu çözümün mü bir parçası olmak istiyoruz, çözümünse bunu nasıl yapacağımızı öğrenmek hem anne baba olarak hem öğretmen olarak en önemli sorumluluklarımızdan biri… Bu sorumluluğu bütün yetişkinlerin alması dileğiyle…